Noord Laos naar de grens van Vietnam. Juli 2009
Aangekomen in Muang Ngoi Neua gaan we op zoek naar een plaats om te overnachten. Er is keus genoeg, er zijn veel meer guesthouses dan toeristen.
Er is geen elektriciteit overdag dus douchen na de tweedaagse trekking zit er nog even niet in. Ik loop even het dorpje in om de boel te verkennen. Er hangt hier een heerlijk relaxed sfeertje alsof de tijd heeft stilgestaan. Ik klets met wat Australische en Amerikaanse backpackers, die hier met de boot vanuit Nong Khiaw gekomen zijn. We drinken samen een Lao biertje op het terras dat uitkijkt over de rivier.
Daarna loopt ik het "hoofdstraatje" uit en zie net buiten het dorp een heel mooi tempeltje met een bijgebouwtje met wat oude monniken. De tempel heeft prachtige symbolische schilderingen aan de buitenkant, een pareltje in de middle of nowhere, this is Laos!
De volgende ochtend vroeg op: we gaan met de boot naar de laatste wat grotere plaats voor de grens, Muang Khua. Het is een mooi boottochtje met behoorlijke snelheid toch nog zo'n 4 1/2 uur. We zien veel mooie blauwe (IJs?)vogeltjes onderweg, mooie kleine dorpjes langs de oever met in het water spelende kinderen.
Aangekomen in Muang Khua worden we door de boot afgezet en dan staan we met al onze bagage op de kade en weten niet waar we heen moeten.
De jongens die er op hun brommers wat rondhangen spreken geen woord Engels en op het woord "hotel" wijzen ze naar boven. Ze lijken niet van plan ons een lift aan te bieden.
De weg loopt behoorlijk omhoog en aangezien ik altijd te veel spullen meesjouw (we hadden toch een reis met auto en chauffeur geboekt!) ga ik eerst maar lopend zonder bagage op onderzoek uit. Het is een lelijk betonnen dorp dat duidelijk leeft van de handel die hier gedreven wordt met Vietnam. De grens is hier nog wel zo'n 50 km vandaan.
Gelukkig ligt het enige hotel maar een paar 100 meter verderop: Hotel Sernnaly.
De vrouwelijke beheerder spreekt ook al geen Engels en met handen en voeten maak ik duidelijk dat we gereserveerd hebben. Ze geeft me 2 kamersleutels waarop ik op mijn trouwring wijs en ik haar 1 sleutel terug geef, ze moet lachen.
Het is een lelijk Chinees hotel met veel te grote houten meubels. De kamer is "the best in town".
We lopen door het dorpje. Vooral in de achterafstraatjes zie je weer het echte Laotiaanse leven met een mooie tempel waar een jonge monnik kinderen onderwijst. Ook een superkleine school bezocht, heel donker en de kippen lopen er om heen, het was geen enkel probleem om bij de les te zijn, alhoewel de kinderen niet meer bij de les waren.
We lopen terug naar het hotel waar grote zwarte vlinders in de struiken met rode bloemen zitten, een mooi gezicht.
We eten lekker voor anderhalve euro noedels met vlees en groenten. Na de maaltijd komt er een man aan onze tafel met een biljet van 50.000 kip (4 euro).
Ik denk dat hij wil wisselen maar hij wil ons eten betalen(??). "Me pay for you". Misschien zat het eten bij het hotelprijs in? We weten het niet, maar wat zijn ze hier eerlijk!
'S avonds op de hotelkamer komt er een telefoontje van onze Vietnamese gids. Hij zou ons hier ophalen met de fourwheeldrive maar hij kan hier niet komen: ''The road is terrible".
Ook in het dorp was het bericht doorgedrongen dat die toeristen de grens niet kunnen bereiken. In het hotel worden we benaderd door een vriendelijke man die ons wel met 3 brommers naar de grens wil laten brengen, 1 voor mijn ega, 1 voor mij en 1 voor de bagage. We vragen ons af hoe dit moet, als een fourwheeldrive deze weg niet kan rijden hoe kan het dan wel met een brommer?? We kunnen het niet helder krijgen want ook deze man spreekt geen Engels. We vonden het wel hilarisch en we gaan eerst maar slapen en zien morgen wel verder.
Dan komt er voor het slapen gaan een telefoontje van onze Vietnamese gids: "at 10 o clock i will be at your hotel".
We will see.
We gaan ontbijten in een klein tentje en eten pancake als ontbijt en heerlijk Lao koffie, lekker zoet en sterk.
Om klokslag 10 uur komt onze Vietnamese gids Tsung in keurige kleding met hier en daar wat moddervlekken aangelopen. Hij vertelt een afgrijselijke rit achter de rug te hebben met een en al hobbels en bobbels, wegversperringen en rivieren die doorkruist moeten worden, ongeveer 50 kilometer lang en hij had er 4 uur over gedaan. Hij had bij de grens een truck met chauffeur gecharterd voor 100 dollar en de auto met chauffeur die wij geboekt hebben wacht bij de grens op ons.
Wat een service en geweldige kennismaking met Vietnam a la carte!
We vertrekken en lopen door het dorpje naar het veerpondje die ons naar de weg richting Vietnam brengt. In het dorp horen we geroep: er komt een jong Amerikaans stel aangerend: "gaan jullie naar Vietnam? Mogen we met jullie mee want we kunnen hier niet weg komen" Of course, in "onze" truck passen nog wel wat extra rugzakken en 2 magere Amerikanen, genaamd Jeff en Nicky.
Nadat we de rivier de Nam Ou zijn overgestoken met een bootje komen we op de weg richting de grens. Deze grens is nog maar net open voor toeristen en ligt in een heel afgelegen gebied van noord oost Laos. De truck met Laotiaanse (zwijgzame) chauffeur staat te wachten.
Er zijn inmiddels ook 2 Laotianen (1 met enorme tv doos!) die meerijden, dus wordt het toch nog krap op de zijbankjes achterin. De bagage wordt tussen onze voeten gestald, de bodem is bedekt met zwarte aanslag. Ach ja je moet flexibel zijn in dit soort omstandigheden en mijn rugzakhoes bewijst goede diensten.
Al na 10 minuten rijden ontmoeten we de eerste wegversperring: er is een stuk berg naar beneden gespoeld over de weg. Mannetjes zijn met man en macht aan het scheppen om de weg weer begaanbaar te maken, dat schiet niet op dus hier.
We hebben het heel gezellig met onze "lifters", Jeff en Nicky dus we komen onze tijd wel door. Ze zijn al enkele maanden aan het reizen door Azië en hebben al de nodige avonturen beleefd.
Na ruim een uur kunnen we erlangs en vervolgen we door diepe kuilen onze weg.
We worden alle kanten heen en weer geslingerd en moeten ons goed vasthouden aan de spijlen van de truck.
We doorkruisen riviertjes en rijden door een bergachtig en verlaten groen landschap. Nog een wegversperring volgt en het afleveren van de Laotiaanse medepassagier met TV. Het andere meisje reist mee naar Vietnam want ze studeert daar, vertelt ze met weinig woorden.
Na een paar uur rijden horen we wat vreemde geluiden bij de motor. We zijn in de middle of nowhere en hier is zeker geen mobiel bereik. Er wordt gestopt en we moeten uitstappen. De chauffeur begint te motorplaat eraf te halen en begint te sleutelen. Op een gegeven moment is de halve motor uit de auto gehaald en worden wij toch wel wat ongerust. De chauffeur ziet er onderhand uit als zwarte piet en gaat stug door. Na een paar uur staat het spul weer op zijn plek en ja hij doet het! Verder op weg naar de grens.
We treffen nog wat werkers langs de weg en kinderen in een hutje die blijkbaar daar verblijven om op hun ouders te wachten die aan het werk zijn.
Ook komen we 2 fietsers op mountainbikes tegen en een stel Nieuw-Zeelanders op 1 brommer! Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om hier te fietsen/ brommen, het is af en toe 1 grote blubberboel!
Om ongeveer half 6 (na 7 uur te hebben gedaan over ongeveer 50 km!) komen we bij de grens aan, een spikslinternieuwe grens met 2 Vietnamese douaniers in groene pakken. De formaliteiten verlopen vlot en we vervolgen de prachtige asfalt weg richting Dien Bien Phu in Vietnam dat nog een uurtje rijden is.